Yüzleşme

Nefes almaya başladığımız andan, son nefesimizi verdiğimiz ana kadar geçen süre:Hayat ve daimi tek eşlikçisi “BEN”.

Yalnız ben, tüm geçmişimle aynaya baktığımda ne görüyorsam herkesin gördüğü “BEN”

En iyi dost,en büyük düşman,en cesur,en korkak,en acımasız,en şefkatli,en tutkulu,en rasyonel,en güçlü ve en çaresiz…Aradığın herkes,bulduğun ve kaybettiğin herkes BEN’de.

Kimsin sen?

Gerçeklik,norm,etik,tutku,haz,nefis arasında ayakta durmak için kendine yöntemler belirlemiş tutunmaya çalışan.Sen nelere tutundun?

Nasıl çizdin kendini akışın içinde?Sürüklenen misin,belli belirsiz bir silüet misin?Çizemedin kendini belki vaktin olmadı,bugün başla.

Çizgilerin zayıftı çünkü yalnızdın,çocuktun ve korkmuştun.Sadece hayatta kalmaya çalışıyor ve görünmeden,dikkat çekmeden gitmek istiyordun.Artık güvendesin çünkü o çocuk sana emanet.Kendinin düşmanı olmayı değil koruyucusu olmayı seç.Şefkati haketmiştin her çocuk kadar.Şimdi sen kendini yeniden büyüt.Bu defa şefkatle.

Önce kendini affetmeyi dene.Bugüne kadar ben diyemediklerin için, maruz kaldıkların için,hak etmediklerin için kendinden özür dile.Seni susturan sensin,içindeki çocuğu küstüren sensin.Ama hayatta kalmak için bildiğin tek yol buydu.Şimdi zamanı geldi kendini kucaklamanın.O eleştirel,seni susturan,acımasız sana teşekkür et ve veda et.Artık ona ihtiyacın yok.

Yorgunluklarını dinlendir,hatalarını anla ve affet,başarısızlıklarını takdir et,çabana saygı duy.

İsteyip sahip olamadıkların,uzanıp dokunamadıkların,konuşup duyulamadıkların hepsi geride kaldı.

Tutkularını,isteklerini,neşeni duyamıyorsun,kendinden emin bir şekilde “ben” diyemiyorsun.Çünkü içindeki çocuğa herkes gibi davrandın.Başarırsa sevdin,düştüğünde vurdun,şımarırsa azarladın.Zayıf düşmesine de zafiyetlerine de izin vermedin.İstemekten korktun,hazdan korktun,başarısızlıktan korktun,kendinden korktun.İsteyip alamamaktan,söyleyip başaramamaktan korktun.Sence amacına ulaştın mı,kendini koruyabiliyor musun?

“Kendi alevlerinizde yanmaya hazır olmalısınız.Önce kül olmadan kendinizi nasıl yenileyebilirsiniz?”

Irvin D.Yalom, Nietzsche Ağladığında

NOT:Bu yazı “KENDİNE DÖNÜŞ” yazı serisinin ilk yazısıdır.Serinin ikinci yazısı :

“Tutkunun Ölümü: Tutku Zafiyet mi Amaç mı?”