Ailemizi Kabullenmek Neden Önemlidir?

Kabul kelimesi tesadüfi seçilmiş bir kelime değildir.Bazen öyle durumlar yaşanır ki “affetmek” mümkün olmaz.Doğduğumuz evi,ailemizi seçememek doğuştan hepimizin çaresizliğidir.Benliğimizi oluşturacak “ev”,doğuştan getirdiğimiz mizaç özelliklerimizle birlikte harman olarak bir yetişkin oluşturur.Kimi seveceğimiz,nasıl seveceğimiz,meyilli olduğumuz hatalarımız,zaaflarımız,güçlerimiz ancak içimize bakarsak görebileceğimiz, evde oluşan şemalarımıza,travmalarımıza,bağlanma türümüze bağlıdır.Eğer neyi neden yaptığımızı sorgulamazsak,kendimizi tanıma fırsatımız olmadan “yaratılan” oluruz.Öğretilerle de travmalarla da yüzleşerek iyi geleni kabul etmek,kötü geleni çözümleyip rafa kaldırmak gerekir.

Bir örnekle belki de aştığınızı,kabullendiğinizi düşündüğünüz travmanın şekil değiştirerek size nasıl etki ettiğini anlatacağım.

Mutsuz bir evliliğe doğan iki kardeşten birisi yaşadıklarından dolayı somut olarak evlilikten,erkekten,çocuktan; gerçekte ise çaresizlikten korkarak asla evlenmeyebilir.Diğer kardeş ise kendisinin onayladığını zannettiği ama aslında normların onayladığı bir erkek ile evlenip çocuk yapıp güzel bir aileye sahip olabilir.Aslında ikinci kardeş travmalarını,ailesini aşmış gibi durabilir fakat “doğru” bir evlilik yapmalıyım,yaşayamadığım mutlu aile hayatını kendime sağlamalıyım diye düşünerek aslında kendisine gerçekte ne istediğini hiç sormamış olabilir.

Özetle ailenin kabulü içinden geçmekle gerçekleşebilir.Ne kaçarak ne de saplanarak.Belirli ölçüde dışarıya çıkın,kendinizi izleyin.Şu gün onlar için neler yapıyorsunuz,hisleriniz gerçekte ne?

Kimi,ne için affedemediniz?

Zorunda hissettikleriniz gerçekten zorunda olduklarınız mı?

Onların yanında kendinizin hangi yönünü batırıyorsunuz?

Üst kuşaklarımız genellikle gördükleri ebeveynlikten daha iyisini yapmaya çalışan kuşaklardı.Ancak bizler gibi dış kaynaklar kullanma ihtimalleri çok daha azdı.Bu sebeple babasından şiddet gören bir baba şiddet görmeyince iyi bir baba olduğunu düşündü.Sevgi görmeyen bir anne sevgi gösterince iyi bir anne olduğunu düşündü.Herkes kendi yaralarında,kendi şemalarında kendisinin olabileceği en iyi versiyonu oldu.İşte ailenin içinden geçmek tam olarak burada devreye giriyor.Annenize,babanıza sorun.Annen-baban nasıldı,çocukluğun nasıldı?Onları zayıf görmek,çaresiz görmek sizi öfkelendirebilir.Onları dinlerken o zaman onların küçük çocuklar olduklarını unutmayın.Yıllardır aynı şeyi anlatıyor demeyin.Anlaşılmadan,beklediği kelimleri duymadan susmak çoğu zaman mümkün olmaz.

Siz neden sizsiniz sorusunun cevabı anne baba değil köktür.Kökü tutup çekmekten korkmayın.Fondaki müziği değiştirin.Unutmayın komedi,trajedi artı zamandır.