Özür Dilesin, Pişman Olsun İstiyorum!

Büyük kırgınlıklar geride hasar bırakır.Bir kişiye gerçekten kırıldıysanız o kişiye duyulan derin bir güven,hissedilen büyük bir sevgi ya da yapılan çokça fedakarlık vardır.Kırgınlık öfkeye,intikam duygusuna kolayca dönüşebilir.”Ben bunu hak etmedim” diye düşünebiliriz.Genellikle hayal kırıklığı yaşarsak,ihanete uğrarsak karşımızdaki kişiden pişmanlığını dile getirmesini ve özür dilemesini bekleriz.Peki bunu neden isteriz,neden ihtiyaç hissederiz,ihtiyacımız var mı?

Öncelikle bir kişinin yaratacağı hayal ya da güven kırıklığı diğer insanlara karşı da daha güvensiz olmamıza neden olur ve sosyal kimliğimiz olmak zorunda olduğu için var olan içsel huzurumuzun kaybolması hoşumuza gitmez.

Bir kişi ile ilgili yanılmış olmak kendimizi ve kararlarımızı sorgulamamıza neden olur.Seçimlerimize güvenimizi yitirmek kendimize güvenimizi tehdit eder.

Bize yapılan bir yanlış sonucunda telafi edilmeye çalışıldığını görmezsek,o kişi için değersiz olduğumuzu düşünürüz ve özsaygımız dışa bağımlı ise kendimizi güçsüz,mutsuz hissedebilir ve gözden çıkarılabilir olduğumuza inanabiliriz.

Bu tür durumlar “Başıma bunun geldiğine inanamıyorum” değil,”Onun bunu bana yapabildiğine inanmak istemiyorum”dur.Tüm bu nedenlerle karşımızdaki insanın özür dilemesi,pişmanlığı “O hala tanıdığım,beni seven,bana değer veren insan” mesajı bizi birçok açıdan rahatlatır,ancak hikayeler genelde burada bitmez.Bunun nedeni affettiğimizi,kırgınlığımızın geçtiğini varsaymamız,buna inanmak istememizdir.Evet,özür,pişmanlık bize iyi gelebilir.Ama gerçekten “Seni kırdım,haklısın,özür dilerim” cümlelerine ihtiyacımız var mı?Acı çektiğimizde bu acıyı bize yaşatan insan tarafından onaylanmasına ihtiyacımız var mı?

Bunu bizi kıran,inciten kişinin onarabilmesi için duymak isteriz.Ancak kırılacağımızı bildiği halde buna sebep olan kişi beklentinizi karşılayabilir mi?

Özsaygımızı,benliğimizi bizi incitebilen kişinin eylemlerine,düşünce biçimine emanet etmek mantıklı mıdır?

Özür dilendiği zaman iyileşeceğimiz doğru bir düşünce değildir.Bunun yanında hatalı bir davranışın telafisi söz ile değil,tutarlı biçimde iyi eylemler ile olabilir.

“Neye tahammül ettiğinize dikkat edin,size insanların nasıl davranacağını öğretiyorsunuz.”

İkinci şans verdiklerimize,değerli hissetmemize engel olanlara özdeğerimizi iyileştirmeleri için fırsat yaratmamalıyız.”ÖZ” DEĞER sadece kendinizi iyileştirebilme gücünüze,sizi hak etmeyen insanlarla  sınırınızı koruyabilmenize bağlıdır.