TALEPLERİNİZ KALŞILAYAMAYACAĞIM KADAR AĞIR
İnsanlar yaşantılarında birçok şeye ihtiyaç duyar ve bu ihtiyaçların karşılanması için talep ederler. Baktığımızda akış gayet sağlıklı gözüküyor. Dışarı çıktığımızda susadığımızı fark ederiz ve su isteriz. Aynı bu örnekte ki gibi yaşantımızda birçok ihtiyacımızı nereden ve kim tarafından karşılayacağımız bellidir. Fakat bazı konularda ihtiyaçlarımız o kadar derinden gelir ki yaşantıda bu ihtiyaçları nasıl karşılayacağımızı bilemeyebiliriz çünkü o ihtiyaç çok eskiden beri bizimledir.
Şimdi bu durumu biraz daha açmak adına örneklendirelim. Çocuğunun her şeyinin düzenli olmasını bekleyen, her konuda başarılı olmasını bekleyen talepkar bir ebeveyn düşünelim. Şimdi size sorsam bu talepkarlık nereden geliyor diye. Birlikte kişinin çocukluğunda yaşadığı problematikleri konuşabiliriz. Fakat o kadar geriye gitmektense kişinin kendi çocuğu üzerinden de kendisinin çocukluğunda nasıl bir ailede büyüdüğünü ve neler yaşantıladığını anlayabiliriz. Eğer talepkar bir ebeveyn varsa onlar da büyük ihtimalle talepkar bir ebeveyn tarafından büyütülmüştür.
Peki, bu kadar talep içerisinde bir çocuğun alacağı konum nasıl olur?
Bir çocuğun en önemli ihtiyaçlarından bir tanesi anne baba sevgisi ve ilgisidir. Çocuk ancak ve ancak anne baba sevgi ve ilgisi ile kendi varlığını değerli algılar. Fakat çocuk kendi ihtiyaçlarını karşılamak için talep etmez, mücadele verir.
· Annem babam ben başarılı olduğumda bana ilgi ve sevgi gösteriyor o zaman başarılı olmalıyım.
· Annem babam bana her zaman düzenli, güçlü bir çocuk olduğumu söylüyor. Eğer bu kalıplara uymazsam verilen sevgi ve ilgi gidebilir.
Fakat bazen talepler çocuğun yaşına uygun olmayabilir ya da çocuğun kapasitesine fazla gelebilir. Sonuç olarak 6 aylık hiçbir bebeğin yürümesini bekleyemeyiz. Ya da 1.5 yaşındaki bir çocuk yürüdü diye her çocuktan da bunu bekleyemeyiz. Çocuğa fazla gelen bu talepler ile birlikte çocuk kendisini başarısız hisseder. Kendisini sevilmeye değer görmez çünkü ne olursa olsun başarısız olmuştur.
O çocuk ileride nasıl bir ebeveyn olarak konumlanır?
Küçükken kendilerinin değerli olduklarını, sevildiklerini, ilgi gördüklerini hissettikleri yer başarı kelimesinin içindedir. Başarısızlık onlara sevilmeye değer biri olmadıklarını zamanında öğretmiştir. Şimdi ise çocukları başarılı olursa anne baba olma konusunda başarılı hissedecekleri için çocuklarına talep eden bir konum alırlar. Çocukları başarılı olursa ancak o zaman başarılı bir anne baba olacaklarını düşünürler.
Kısaca başarı kelimesine verilen anlam onlar için sevgi, ilgi alabildikleri yer olarak konumlanmıştır. Ebeveynler ihtiyaçlarını doğrudan ya da dolaylı olarak talep ederken çocukları ise ihtiyaçlarını taleplere uyarak karşılar. Baktığımızda ebeveyn ve çocukların istedikleri tek şey sevgi ve ilgi ile birlikte değerli hissetmek. Fakat kendi yeterlilikleri ve değerleri başarı kavramı üzerinden oluşturulmuştur.
Siz başarıya ya da başarısızlığa nasıl bir anlam veriyorsunuz?
